майстравы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. майстравы́ майстрава́я майстраво́е майстравы́я
Р. майстраво́га майстраво́й
майстраво́е		 майстраво́га майстравы́х
Д. майстраво́му майстраво́й майстраво́му майстравы́м
В. майстравы́ (неадуш.)
майстраво́га (адуш.)		 майстраву́ю майстраво́е майстравы́я (неадуш.)
майстравы́х (адуш.)
Т. майстравы́м майстраво́й
майстраво́ю		 майстравы́м майстравы́мі
М. майстравы́м майстраво́й майстравы́м майстравы́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

майстравы́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. майстравы́ майстравы́я
Р. майстраво́га майстравы́х
Д. майстраво́му майстравы́м
В. майстраво́га майстравы́х
Т. майстравы́м майстравы́мі
М. майстравы́м майстравы́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

майстравы́, ‑ога, м.

Уст. Рабочы, рамеснік. З усіх вагонаў пайшлі: мужчыны .. з чамаданамі, партфелямі, дзеці, сяляне ў лапцях, армяках, майстравыя з інструментамі. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ма́йстраў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ма́йстраў ма́йстрава ма́йстрава ма́йстравы
Р. ма́йстравага ма́йстравай
ма́йстравае		 ма́йстравага ма́йстравых
Д. ма́йстраваму ма́йстравай ма́йстраваму ма́йстравым
В. ма́йстраў (неадуш.)
ма́йстравага (адуш.)		 ма́йстраву ма́йстрава ма́йстравы (неадуш.)
ма́йстравых (адуш.)
Т. ма́йстравым ма́йстравай
ма́йстраваю		 ма́йстравым ма́йстравымі
М. ма́йстравым ма́йстравай ма́йстравым ма́йстравых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мастерово́й сущ., уст. майстравы́, -во́га м., фабры́чны рабо́чы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ма́йстар, ма́йсцер, ма́йсцяр, ма́йстра, майсцёр ’спецыяліст у якім-небудзь рамястве, галіне вытворчасці’, ’мастак, які дасягнуў высокага майстэрства ў сваёй справе’, ’зух’ (ТСБМ, Сцяшк., Сл. ПЗБ, ТС, Нас.), шчуч. ’бацька маладога на вяселлі’ (Сцяшк. Сл.), ст.-бел. майстеръ, майстръ, мастеръ ’майстар, начальнік’ (XVI ст.); ст.-рус. мастеръ ’магістар ордэна’ (XIII ст.), ’майстар’ (XVI ст.). Запазычана праз польск. majster з с.-в.-ням. majster < ст.-в.-ням. meistar < лац. magister < magis ’большы’ (Булыка, Запазыч., 195). У бел. майсьцер ’майстар’ (Нас., Шат., Бяльк.) і майстырь (Бяльк.) другая частка слова аформлена пад уплывам рус. мовы. Формы майстра, майстря ’тс’ (Гарэц., Бяльк., Сл. ПЗБ) — арыгінальныя беларускія (як це́сля). Сюды ж майстрова ’маці маладога на вяселлі’ (Сцяшк. Сл.), майстрыха, майсьцерыха, майстровая ’жонка майстра’, майстроўка ’дачка майстра’, майстравы ’рабочы, рамеснік’ (ТСБМ, Нас.), майстэрскі, майстэрства (ТСБМ). Гл. яшчэ майстраваць. Махэк₂ (365) мяркуе, што чэш., польск. і в.-луж. (mistr, mistř, mistra; mistrz; mištr) формы паходзяць з лац. magister, славац. majster, з ням. Meister, у іншых слав. — з грэч. μάγιστρος, μαίστωρ або з італ. ma(e)stro. Фасмер (2, 578) дапускае ў рус. мове польскае пасрэдніцтва або (магистръ) праз с.-грэч. μάγιστρος.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)