ля́х

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ля́х ля́хі
Р. ля́ха ля́хаў
Д. ля́ху ля́хам
В. ля́ха ля́хаў
Т. ля́хам ля́хамі
М. ля́ху ля́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лях уст. лях, род. ля́ха м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лях м., уст. лях; см. ля́хі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лях,

гл. ляхі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лях 1 ’паляк’, ’польскі вайсковец’ (ТСБМ, Нас., Янк. 1), укр., рус. лях, ст.-рус. ляхъ, чэш.-ст.-слав. лѧся ’Польшча’, польск. lach ’жыхар нізін’ (сілезск.), тарнаўск. ’жыхар з тэрыторыі ад Сілезіі да Русі Чырвонай’, ’жыхар у паўн. адгор’ях Карпат і зах. Галіцыі’ (паўд.-усх. польск.), — якое, паводле Слаўскага (4, 18), запазычана са ст.-бел. ці ст.-укр. Праформа lęxъ < lęd‑xъ — памянш. ад lędʼaninъ < lęděninъ < lędo ’аблог, неапрацоўваемае поле’ > ляда 1 (гл.).

Лях 2 ’спалох’ (хойн., Мат. Гом.). Да ляк, ляка́цца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ля́хі, ‑аў; адз. лях, ‑а, м.

Уст. Палякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ля́шка

‘да лях’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ля́шка ля́шкі
Р. ля́шкі ля́шак
Д. ля́шцы ля́шкам
В. ля́шку ля́шак
Т. ля́шкай
ля́шкаю		 ля́шкамі
М. ля́шцы ля́шках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ля́шка (к лях) уст. ля́шка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

агло́бля ж. огло́бля; (сохи — ещё) о́бжа;

○ хадзі́ць у ~лях — (коренником) ходи́ть в корню́;

◊ завярну́ць ~лі — поверну́ть огло́бли;

запрэ́гчы ў ~лі — запря́чь в рабо́ту

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Растра́га ’перашкода’ (лях., Сл. ПЗБ). Ад страгнуць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)