ля́х

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ля́х ля́хі
Р. ля́ха ля́хаў
Д. ля́ху ля́хам
В. ля́ха ля́хаў
Т. ля́хам ля́хамі
М. ля́ху ля́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лях уст. лях, род. ля́ха м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лях м., уст. лях; см. ля́хі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лях,

гл. ляхі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лях м. гіст., пагард. Póle m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Лях 1 ’паляк’, ’польскі вайсковец’ (ТСБМ, Нас., Янк. 1), укр., рус. лях, ст.-рус. ляхъ, чэш.-ст.-слав. лѧся ’Польшча’, польск. lach ’жыхар нізін’ (сілезск.), тарнаўск. ’жыхар з тэрыторыі ад Сілезіі да Русі Чырвонай’, ’жыхар у паўн. адгор’ях Карпат і зах. Галіцыі’ (паўд.-усх. польск.), — якое, паводле Слаўскага (4, 18), запазычана са ст.-бел. ці ст.-укр. Праформа lęxъ < lęd‑xъ — памянш. ад lędʼaninъ < lęděninъ < lędo ’аблог, неапрацоўваемае поле’ > ляда 1 (гл.).

Лях 2 ’спалох’ (хойн., Мат. Гом.). Да ляк, ляка́цца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лях Леў Палікарпавіч

т. 9, с. 434

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лях Т. М. 8/212

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Лях Т. В. 8/146

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ля́хі, ‑аў; адз. лях, ‑а, м.

Уст. Палякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)