Ло́еў

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ло́еў
Р. Ло́ева
Д. Ло́еву
В. Ло́еў
Т. Ло́евам
М. Ло́еве

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ло́еў м., г.п. Ло́ев

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ло́ев г.п. Ло́еў, род. Ло́ева м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Надзе́жка ’накідка’ (лоеў., Мат. Гом.). Ад надзець ’апрануць, накінуць’ пад уплывам адзёжка ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Млы́нка ’млён’ (лоеў., Мат. Гом.). Да млын (гл.) — перанос значэння з цэлага на частку.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пупу́шка ’пупышка’ (Гарэц.; ашм., Стан.; лоеў., жытк., Мат. Гом.), пу́пушка, путных ’тс’ (Др.). Гл. пупышка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рымо́нне ’адзенне’ (Ян.), ’рыззё’ (лоеў.). Магчыма, ад рызма́нне, рызма́н (гл.), як адзе́нне, шляхам рызма́нне > рыма́нне > рымо́нне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мядовік ’пернік з мёдам’ (лоеў., Мат. Гом.). Рус. пск., смал. медовик ’пірог з мёдам’. Да мядовы < мёд (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Віко́вішча ’поле пасля ўборкі вікі’ (рэч., лоеў., хойн., Мат. Гом.) да віка (гл.). Утворана пры дапамозе рэгулярнага суф. Nomina loci ‑išče.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Маргаві́ца ’маланка’ (лоеў., ДАБМ, к. 311; Ян.). Балтызм. Параўн. літ. mirgė̃ti ’мігаць, мігцець’, mar̃guoti ’тс’, лат. mir̃gu, mir̂dzêt ’пералівацца, бліскаць’. Суфікс аформлен, як у лексемы бліскавіца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)