Лазо́ўка
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Лазо́ўка |
| Р. |
Лазо́ўкі |
| Д. |
Лазо́ўцы |
| В. |
Лазо́ўку |
| Т. |
Лазо́ўкай
Лазо́ўкаю |
| М. |
Лазо́ўцы |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
лазо́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
лазо́ўка |
| Р. |
лазо́ўкі |
| Д. |
лазо́ўцы |
| В. |
лазо́ўку |
| Т. |
лазо́ўкай
лазо́ўкаю |
| М. |
лазо́ўцы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
лазо́ўка ж., бот. чай лугово́й
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лазо́ўка, ‑і, ДМ ‑зоўцы, ж.
1. Адзін з гатункаў канюшыны, які дае два ўкосы ў год.
2. Народная назва лазаніцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Лазоўка 1 ’пасудзіна з лазы для мёду’ (слуц., КЭС, Інстр. 1; добр., Мат. Гом.). Да лазобка (гл.).
Лазоўка 2 ’глінабітнае памяшканне’ (раг., Мат. Гом.). Да лаза́ (гл.) — плеценая сцяна з лазы служыла асновай, на якую ляпілі гліну.
Лазоўка 3 ’сорт бульбы’ (ветк., Мат. Гом.). Няясна. Магчыма, з ⁺глазоўка < глазкі ’вочкі на бульбе’.
Лазоўка 4 ’адзін з сартоў канюшыны, які дае два ўкосы ў год’ (ТС) і лазоўка 5 ’лазаніца, Lysimachia nummularia’ (ТСБМ, БелСЭ, 6) названы паводле падабенства да лазы. Гл. лаза́.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
медано́с, ‑а і ‑у, м.
1. ‑а. Меданосная расліна. Лазоўка з’яўляецца добрым меданосам.
2. ‑у. Тое, што і медазбор (у 1 знач.). Была пара грэцкага меданосу, калі дзень цэлы качаліся пчолы па белай пене грэчкі. Ермаловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Лазані́ца ’расліна Lysimachia nummularia L.’ (брэсц., гродз., Кіс., ТС, БелСЭ, 6). Утворана пры дапамозе суф. ‑(а)ніц‑а ад лаза (Сцяцко, Афікс. наз., 164), параўн. і іншыя назвы ад таго ж кораня: лазоўка, ніцая лаза, ці ад вярба: гродз. вярба, маг. вярбішнік, укр. вербозіль, вербозілля лучне, рус. вербейник, чэш. zlutá vrbina. Матывацыя: расліна рассцілаецца, «паўзе» па зямлі, адсюль і наступныя назвы рус. повитель, поползуиіник, укр. повій жовтий, волокник, серб.-харв. !!!Mujau̯Ą польск. tojeść rozesłana і інш.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
чайI сущ., в разн. знач. чай, род. ча́ю м.; гарба́та, -ты ж.;
чай лугово́й бот. падбярэ́жнік, лугавы́ чай, лазані́ца, лазо́ўка, сцялу́ха;
цвето́чный чай кве́ткавая гарба́та;
зелёный чай зялёны чай (зялёная гарба́та);
кре́пкий, сла́бый чай мо́цны, слабы́ чай (мо́цная, слаба́я гарба́та);
пригласи́ть к ча́ю запрасі́ць на чай (гарба́ту);
◊
дава́ть, брать на чай дава́ць, браць гасці́нца;
на ча́шку ча́я на ку́бак ча́ю (гарба́ты).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)