лавр лаўр, род. ла́ўра и (о древесине и собир.) ла́ўру м.;

◊

почива́ть на лаврах спачыва́ць на ла́ўрах;

пожина́ть лавры пажына́ць ла́ўры;

уве́нчанный лаврами увянча́ны ла́ўрамі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лаўр ’лаўр высакародны. Laurus nobilis’, ’вянок з лісця гэтага дрэва (ці куста) або галінка як сімвал перамогі, узнагароды’ (ТСБМ). Укр. лавр, лавір, лаврина, рус. лавр, польск. laur. З лац. laurus (Міклашыч, 161; Бернекер, 1, 695; Фасмер, 2, 445).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лаўр (род. ла́ўра, (о древесине и собир.) ла́ўру) м. лавр;

◊ пажына́ць ла́ўры — пожина́ть ла́вры;

спачыва́ць на ла́ўрах — почива́ть на ла́врах;

ла́ўры (чые) спаць не даю́ць — ла́вры (чьи) спать не даю́т;

уве́нчаны ла́ўрамі — уве́нчанный ла́врами

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)