ла́ва³, -ы, мн. -ы, лаў, ж. (разм.).

Вялікі абшар, шырокі аднастайны масіў чаго-н.

Л. жыта.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ла́ва⁵, -ы, мн. -ы, лаў, ж.

Падземная горная вырабатка з доўгімі забоямі, у якой здабываюцца карысныя выкапні.

|| прым. ла́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ла́ва

I ж. (предмет обстановки) скамья́;

○ л. падсу́дных — скамья́ подсуди́мых;

◊ вы́прастацца ўздоўж ла́вы — умере́ть, протяну́ть но́ги

II ж. (вулканическая) ла́ва

III ж., воен. ла́ва;

казакі́ мча́ліся ла́вай — казаки́ мча́лись ла́вой

IV ж., разг. полоса́ (широкая);

л. жы́та — полоса́ ржи

V ж., горн. ла́ва

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ла́ва⁴, -ы, мн. -ы, лаў, ж.

Баявы парадак конніцы для адначасовай атакі з флангаў і тылу, а таксама атрад, пастроены для такой атакі.

Л. казакоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ла́ва², -ы, ж.

1. Расплаўленая вулканічная маса, якая вывяргаецца на паверхню зямлі.

Патокі лавы.

2. перан. Імклівая, нястрыманая маса каго-, чаго-н., суцэльны паток.

|| прым. ла́вавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ла́ва¹, -ы, мн. -ы, лаў, ж.

Прадмет сялянскай мэблі для сядзення ў выглядзе шырокай дошкі на ножках.

◊

Сесці (трапіць) на лаву падсудных — пайсці пад суд.

|| прым. ла́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ла́ва​III горн. Ла́ва, -вы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ла́ва​I мин. (вулканическая) ла́ва, -вы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ла́ва​II (казачья атака) ла́ва, -вы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ла́ва ​1, ‑ы, ж.

Прадмет сялянскай мэблі — шырокая дошка на ножках для сядзення, звычайна прыстаўленая да сцяны. Ад мыцельніка да стала працягнулася шырокая жаўтлявая лава. Алешка. Госць лавы не праседзіць. Прыказка. // Тое, што і лаўка ​1 (у 1 знач.). У цяньку прысеў на лаву, Паліць люльку дзед. Зарыцкі.

•••

Сесці (папасці, трапіць) на лаву падсудных гл. сесці.

ла́ва ​2, ‑ы, ж.

1. Расплаўленая мінеральная маса, якая вывяргаецца вулканам на паверхню зямлі. Патокі лавы.

2. перан. Імклівая, нястрымная маса каго‑, чаго‑н.; лавіна. Можа, і не дагнаў бы авечак [Алёша], каб не дзядзька Сымон.. Проста на яго неслася авечая лава. Гамолка.

3. у знач. прысл. ла́вай. Суцэльным патокам. Радасць льецца лавай.

ла́ва ​3, ‑ы, ж.

Баявы парадак конніцы для адначасовай атакі з флангаў і з тылу, а таксама атрад, пастроены для такой атакі. Лава казакоў. □ Лава памчала галопам, пакідаючы на полі бою коннікаў. Гурскі.

[Польск. ława — рад, шарэнга.]

ла́ва ​4, ‑ы, ж.

Падземная горная вырабатка з доўгімі забоямі, у якой здабываюцца карысныя выкапні. Між ствалоў сасновых Ноч і дзень Тут, па ўсіх забоях кожнай лавы, Рэха навальнічнае гудзе. Аўрамчык.

ла́ва ​5, ‑ы, ж.

Разм. Вялікі абшар, аднастайны масіў чаго‑н. Направа і налева і далёка ўглыб пачынаюцца бясконцыя абшары лясоў, велічэзныя лавы так званай скарбовай зямлі. Колас. Уборка і малацьба збожжа былі скончаны, на палях зелянела шырокая лава руні. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)