кіста́, -ы́, ДМ -сце́, мн. кісты́, кіст і кістаў, ж. (спец.).

Пухліна, звычайна напоўненая вадкай масай.

|| прым. кісто́зны, -ая, -ае (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кіста́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кіста́ кісты́
Р. кісты́ кі́ст
кі́стаў
Д. кісце́ кіста́м
В. кісту́ кісты́
Т. кісто́й
кісто́ю		 кіста́мі
М. кісце́ кіста́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кіста́ ж., мед. киста́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кіста́, ‑ы́, ДМ ‑сце́, ж.

Полая пухліна, напоўненая вадкай масай.

[Ад грэч. kýstis — пузыр.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кі́ста ’гронка (аўса)’ (Сл. паўн.-зах.). Зваротнае ўтварэнне ад кісць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

киста́ мед. кіста́, -ты́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кі́сцік ’сцябло’ (Сл. паўн.-зах.). Да кіста (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кі́стачка ’вонкавая выпукласць храпіча дыхальнага горла, гарляк’, «адамаў яблык» (Дразд.). Гл. кіста, кісць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кі́сці 1 ’кутасы’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. кісці 2.

Кі́сці 2 ’суквецці’ (Сцяшк.). Гл. кіста.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кі́стка 1 ’кутас’ (Мат. Маг., Бялвк.). Гл. кістка 2.

◎ Кі́стка 2 ’гронка’ (Сл. Эп.-Шып.). Гл. кіста, кісць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)