кісля́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм., пагард.).

Тое, што і кісляціна (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кісля́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кісля́к кіслякі́
Р. кісляка́ кісляко́ў
Д. кісляку́ кісляка́м
В. кісляка́ кісляко́ў
Т. кісляко́м кісляка́мі
М. кісляку́ кісляка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кісля́к, -ка́ м., разг., пренебр. кисля́й, кисля́тина ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кісля́к, ‑а, м.

Разм. пагард. Вялы, нудны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кісля́к 1 ’сыракваша’ (Жд. 2, Янк. I, Сл. паўн.-зах., Мат. Гом., Ян.). Да кіслы (гл.).

Кісля́к 2 ’стары грыб’ (Нас.), аб чалавеку (ТСБМ, Нас., Янк. I), ’няспелая садавіна’ (КЭС, лаг.). Да казляк (гл.) з кантамінацыяй, прыпадабненнем да кіслы ў першасным значэнні ’мокры’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кисля́й разг., пренебр. кісля́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Любя́к ’поснае мяса’ (навагр., Нар. сл., Жыв. сл.). Утворана пры дапамозе суфікса ‑як (як кісля́к, сітня́к — Сцяцко, Афікс. наз., 130–131) ад люб‑(ів)‑ы < прасл. libъ.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сля́коть ж.

1. сло́та, -ты ж., слата́, -ты́ ж., хлюпо́та, -ты ж., хлю́па, -пы ж., хале́па, -пы ж.;

2. перен. кісля́к, -ляка́ м., хлю́пік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)