куто́ра
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
куто́ра |
куто́ры |
| Р. |
куто́ры |
куто́р |
| Д. |
куто́ры |
куто́рам |
| В. |
куто́ру |
куто́р |
| Т. |
куто́рай
куто́раю |
куто́рамі |
| М. |
куто́ры |
куто́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
куто́ра ж., зоол. куто́ра
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
куто́ра, ‑ы, ж.
Невялічкая насякомаедная жывёліна сямейства землярыек; вадзяная землярыйка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Куто́ра ’вадзяная землярыйка’ (ТСБМ). Да кутаць 1 (гл.). Словаўтварэнне ‑opa пад націскам нерэгулярнае.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)