кута́с

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кута́с кутасы́
Р. кутаса́ кутасо́ў
Д. кутасу́ кутаса́м
В. кута́с кутасы́
Т. кутасо́м кутаса́мі
М. кутасе́ кутаса́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кута́с, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Пучок нітак, звязаных разам на канцы, для ўпрыгожання чаго-н.

Пояс з кутасамі.

|| прым. кутасо́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кута́с, -са́ м. (украшение) кисть ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кута́с, ‑а, м.

Пучок нітак, звязаных разам на адным канцы, які служыць для ўпрыгожання чаго‑н. Пояс з кутасамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кута́с ’пучок нітак, звязаных разам на адным канцы, які служыць для ўпрыгожвання’ (ТСБМ, Нас., Шат., Гарэц., Сл. паўн.-зах., ТС, Касп., Бяльк., Мядзв., Шпіл., Яруш., Сцяшк., Мат. АС, Грыг.). Укр. кутас, рус. кутас, польск. kutas ’тс’. Запазычана з тур. kutas ’аздабленне на галаве’ (Бернекер, 1, 653).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

темля́к воен. цямля́к, род. цемляка́ м., кута́с, -са́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кі́кіца ’кутас’ (Мат. Гом., Мат. Маг.). Да кітіца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кі́ціца ’кутас, снапок, гронка’ (Мат. Гом., Нар. словатв., Сл. паўн.-зах., Нар. сл., Ян.). Гл. кіта.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кі́стка 1 ’кутас’ (Мат. Маг., Бялвк.). Гл. кістка 2.

◎ Кі́стка 2 ’гронка’ (Сл. Эп.-Шып.). Гл. кіста, кісць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кі́ска 1 ’ласкальная назва кошкі’ (ТСБМ, Др.-Падб.). Да падзыву кошак кіс‑кіс.

Кі́ска 2 ’кутас’ (Мат. Гом.). Ад кістка 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)