кута́с

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кута́с кутасы́
Р. кутаса́ кутасо́ў
Д. кутасу́ кутаса́м
В. кута́с кутасы́
Т. кутасо́м кутаса́мі
М. кутасе́ кутаса́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кута́с, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Пучок нітак, звязаных разам на канцы, для ўпрыгожання чаго-н.

Пояс з кутасамі.

|| прым. кутасо́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кута́с, -са́ м. (украшение) кисть ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кута́с, ‑а, м.

Пучок нітак, звязаных разам на адным канцы, які служыць для ўпрыгожання чаго‑н. Пояс з кутасамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кута́с м Quáste f -, -n, Tróddel f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кута́с

(тур. kutas)

пучок нітак, звязаных на адным канцы разам, для ўпрыгожання (напр. пояс з кутасамі).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Кута́с ’пучок нітак, звязаных разам на адным канцы, які служыць для ўпрыгожвання’ (ТСБМ, Нас., Шат., Гарэц., Сл. паўн.-зах., ТС, Касп., Бяльк., Мядзв., Шпіл., Яруш., Сцяшк., Мат. АС, Грыг.). Укр. кутас, рус. кутас, польск. kutas ’тс’. Запазычана з тур. kutas ’аздабленне на галаве’ (Бернекер, 1, 653).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кутас Алёна Мікалаеўна

т. 18, кн. 1, с. 416

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

tassel [ˈtæsl] n.

1. кута́с, кута́сік (аздоба)

2. bot. ката́х (кукурузы, вярбы)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

темля́к воен. цямля́к, род. цемляка́ м., кута́с, -са́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)