кулі́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
Невялікая балотная птушка з доўгімі нагамі і доўгай дзюбай.
Кожны к. сваё балота хваліць (прыказка).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кулі́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кулі́к |
кулікі́ |
| Р. |
куліка́ |
куліко́ў |
| Д. |
куліку́ |
куліка́м |
| В. |
куліка́ |
куліко́ў |
| Т. |
куліко́м |
куліка́мі |
| М. |
куліку́ |
куліка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
кулі́к, -ка́ м., зоол. кули́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кулі́к, ‑а, м.
Невялікая балотная птушка з доўгімі нагамі і доўгай дзюбай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кулі́к ’невялікая балотная птушка’ (ТСБМ, Мат. Гом., Сл. паўн.-зах., Сцяшк., Маш., Касп.). Укр. кулик, рус. кулик ’тс’, польск. kulik, kulig, ст.-чэш. kulih, kulik ’тс’. У мовах паўднёвых славян адпаведнікаў няма. Балтыйскія паралелі: літ. kúolinga, kuolìnge ’тс’. Іншыя паралелі ненадзейныя. Назва птушкі гукапераймальная, таму аналіз словаўтваральнай структуры наўрад ці дазволіць рэканструяваць балта-славянскую форму (параўн. Слаўскі, 3, 351–352).
Ку́лік ’адзін з саламяных снапкоў, якімі пакрываецца страха’ (Нар. сл.). Гл. куль 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сло́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
Лясная птушка атрада сеўцападобных з рудавата-бурым апярэннем; лясны кулік; вальдшнэп.
|| прым. сло́нкавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кули́к зоол. кулі́к, -ка́ м.;
◊
всяк кули́к своё боло́то хва́лит посл. ≅ ко́жны цыга́н сваю́ кабы́лу хва́ліць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Тылізу́й ‘балотны кулік, Limosa melanura’ (Мядзв.). Магчыма, складанае слова, параўн. пачатак літ. tilvikas ‘бакас, баран, Scolapax’, лат. tilbīte ‘кулік’ і літ. zuĩkis ‘заяц’, гл. выкарыстанне назвы жывёлы для наймення птушак у літ. perkūno oželis ‘бакас’, дзе oželis — ‘козлік’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тыку́н ‘балотны кулік’ (ТС). Ад гукапераймання тыку‑тыку — крыку куліка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сло́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Лясная птушка з рудавата-бурым апярэннем; лясны кулік, вальдшнэп. З таго часу, як на балацявіне вынішчылі драбналессе, ён [Антонавіч] адкрыў тут пералётную трасу слонак. Карамазаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)