кулі́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Невялікая балотная птушка з доўгімі нагамі і доўгай дзюбай.

Кожны к. сваё балота хваліць (прыказка).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кулі́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кулі́к кулікі́
Р. куліка́ куліко́ў
Д. куліку́ куліка́м
В. куліка́ куліко́ў
Т. куліко́м куліка́мі
М. куліку́ куліка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кулі́к, -ка́ м., зоол. кули́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кулі́к, ‑а, м.

Невялікая балотная птушка з доўгімі нагамі і доўгай дзюбай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кулі́к м заал Strándläufer m -s, -;

◊ ко́жны кулі́к на сваі́м по́лі вялі́к ≅ der Hahn ist König auf séinem Mist

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Кулі́к ’невялікая балотная птушка’ (ТСБМ, Мат. Гом., Сл. паўн.-зах., Сцяшк., Маш., Касп.). Укр. кулик, рус. кулик ’тс’, польск. kulik, kulig, ст.-чэш. kulih, kulik ’тс’. У мовах паўднёвых славян адпаведнікаў няма. Балтыйскія паралелі: літ. kúolinga, kuolìnge ’тс’. Іншыя паралелі ненадзейныя. Назва птушкі гукапераймальная, таму аналіз словаўтваральнай структуры наўрад ці дазволіць рэканструяваць балта-славянскую форму (параўн. Слаўскі, 3, 351–352).

Ку́лік ’адзін з саламяных снапкоў, якімі пакрываецца страха’ (Нар. сл.). Гл. куль 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кулік-верабей

т. 9, с. 6

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Кулік Іван Юліянавіч

т. 9, с. 5

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Кулік Рыгор Іванавіч

т. 9, с. 5

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Кулік Яўген Сяргеевіч

т. 9, с. 6

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)