корота́ть несов., разг. ба́віць, прабаўля́ць, право́дзіць;

◊

век корота́ть век векава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карата́ць несов., разг. корота́ть;

к. час — корота́ть вре́мя

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вечарава́ць несов., разг. корота́ть вре́мя ве́чером

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скорота́ть сов., разг. праба́віць, праве́сці; см. корота́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прабаўля́ць несов., разг. (время) проводи́ть; корота́ть; затра́чивать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

векава́ць несов. прожива́ть век; векова́ть;

◊ век в. — век корота́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Карата́ць ’скарачаць, праводзіць час’, укр. коротати ’тс’, рус. коротать ’тс’, балг. кратам се ’канчаць. Няма ўпэўненасці ў праславянскім характары слова (балгарская паралель семантычна адменная ад усходнеславянскіх). Найбольш верагодная версія: да *kortъ ’кароткі’ (Трубачоў, Эт. сл., 11. 97–98).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ба́віць несов., разг.

1. (время) затра́чивать; теря́ть; проводи́ть; корота́ть;

ма́рна б. час — зря тра́тить вре́мя;

ве́села б. час — ве́село проводи́ть вре́мя;

2. (кого) развлека́ть, забавля́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

век м.

1. (столетие) стаго́ддзе, -ддзя ср., век, род. ве́ку м.;

XX век XX стаго́ддзе;

2. в др. знач. век, род. ве́ку м.;

бро́нзовый век бро́нзавы век;

желе́зный век жале́зны век;

ка́менный век каме́нны век;

ме́дный век ме́дны век;

сре́дние века́ сярэ́днія вякі́;

стро́ить на века́ будава́ць на вякі́;

◊

век корота́ть век векава́ць;

на моём веку́ на маі́м вяку́, за маёй па́мяццю;

в ко́и ве́ки нарэ́шце, (очень редко) гады́ ў рады́;

отны́не и до ве́ка ад сёння і да ве́ку;

из ве́ка в век з ве́ку ў век;

век живи́ — век учи́сь погов. век жыві́ — век вучы́ся;

на ве́ки ве́чные на ве́кі ве́чныя.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вре́мя ср.

1. час, род. ча́су м.;

вре́мя и простра́нство час і прасто́ра;

настоя́щее, проше́дшее, бу́дущее вре́мя грам. цяпе́рашні, про́шлы, бу́дучы час;

2. (время года) пара́, -ры́ ж.;

четы́ре вре́мени го́да чаты́ры пары́ го́да;

3. в знач. сказ. пара́;

вре́мя спать пара́ спаць;

◊

вре́мя те́рпит час яшчэ́ ёсць, час (яшчэ́) дазваля́е, ча́су (яшчэ́) хапа́е;

вре́мя не те́рпит, вре́мя не ждёт ча́су ма́ла (няма́), час не чака́е;

корота́ть вре́мя право́дзіць (ба́віць) час;

всему́ своё вре́мя на ўсё свой час;

с тече́нием вре́мени з ця́гам ча́су;

в своё вре́мя у свой час, сваі́м ча́сам;

в ско́ром вре́мени неўзаба́ве, у ху́ткім ча́се;

(в) пе́рвое вре́мя пе́ршыя часы́;

во вре́мя о́но уст. у часы́ да́ўнія;

на вре́мя на не́йкі час;

вре́мя от вре́мени, от вре́мени до вре́мени час ад ча́су, (изредка) калі́-нікалі́;

со вре́менем з ча́сам;

до сего́ вре́мени дагэ́туль, да гэ́тага ча́су;

до поры́, до вре́мени да пары́, да ча́су, паку́ль што;

одно́ вре́мя адзі́н час (не́йкі час);

в одно́ прекра́сное вре́мя аднаго́ ра́зу, (однажды) адно́йчы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)