ко́нчаны, -ая, -ае.

1. Вырашаны, закончаны.

Кончаная справа.

2. Непапраўны ў сваіх паводзінах, імкненнях і пад. (пра чалавека).

К. п’яніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́нчаны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ко́нчаны ко́нчаная ко́нчанае ко́нчаныя
Р. ко́нчанага ко́нчанай
ко́нчанае		 ко́нчанага ко́нчаных
Д. ко́нчанаму ко́нчанай ко́нчанаму ко́нчаным
В. ко́нчаны (неадуш.)
ко́нчанага (адуш.)		 ко́нчаную ко́нчанае ко́нчаныя (неадуш.)
ко́нчаных (адуш.)
Т. ко́нчаным ко́нчанай
ко́нчанаю		 ко́нчаным ко́нчанымі
М. ко́нчаным ко́нчанай ко́нчаным ко́нчаных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́нчаны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ко́нчаны ко́нчаная ко́нчанае ко́нчаныя
Р. ко́нчанага ко́нчанай
ко́нчанае		 ко́нчанага ко́нчаных
Д. ко́нчанаму ко́нчанай ко́нчанаму ко́нчаным
В. ко́нчаны (неадуш.)
ко́нчанага (адуш.)		 ко́нчаную ко́нчанае ко́нчаныя (неадуш.)
ко́нчаных (адуш.)
Т. ко́нчаным ко́нчанай
ко́нчанаю		 ко́нчаным ко́нчанымі
М. ко́нчаным ко́нчанай ко́нчаным ко́нчаных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́нчаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, незакончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ко́нчаны ко́нчаная ко́нчанае ко́нчаныя
Р. ко́нчанага ко́нчанай
ко́нчанае		 ко́нчанага ко́нчаных
Д. ко́нчанаму ко́нчанай ко́нчанаму ко́нчаным
В. ко́нчаны (неадуш.)
ко́нчанага (адуш.)		 ко́нчаную ко́нчанае ко́нчаныя (неадуш.)
ко́нчаных (адуш.)
Т. ко́нчаным ко́нчанай
ко́нчанаю		 ко́нчаным ко́нчанымі
М. ко́нчаным ко́нчанай ко́нчаным ко́нчаных

Кароткая форма: ко́нчана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́нчаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ко́нчаны ко́нчаная ко́нчанае ко́нчаныя
Р. ко́нчанага ко́нчанай
ко́нчанае		 ко́нчанага ко́нчаных
Д. ко́нчанаму ко́нчанай ко́нчанаму ко́нчаным
В. ко́нчаны (неадуш.)
ко́нчанага (адуш.)		 ко́нчаную ко́нчанае ко́нчаныя (неадуш.)
ко́нчаных (адуш.)
Т. ко́нчаным ко́нчанай
ко́нчанаю		 ко́нчаным ко́нчанымі
М. ко́нчаным ко́нчанай ко́нчаным ко́нчаных

Кароткая форма: ко́нчана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́нчаны

1. прич. ко́нченный, око́нченный, зако́нченный;

2. прич., разг. прико́нченный;

1, 2 см. ко́нчыць;

3. прил. (решённый) ко́нченый;

~ная спра́ва — ко́нченое де́ло;

◊ к. чалаве́к — ко́нченый челове́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́нчаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад кончыць.

2. ко́нчана; безас. у знач. вык., звычайна з кім-чым. Пра заканчэнне, спыненне чаго‑н. (адносін, справы і пад.). Кончана з панам, пан не ўваскрэсне, У край наш не знойдзе дарог. Колас.

3. у знач. прым. Вырашаны, скончаны. Кончаная справа.

4. у знач. прым. Адпеты, непапраўны ў сваіх паводзінах, імкненнях і пад. (пра чалавека). Кончаны п’яніца.

•••

І кончана — рашэнне канчатковае, далей размоў не можа быць.

Усё кончана гл. усё.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

искра́шенный ко́нчаны, змалява́ны, спатрэ́блены;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

око́нченный зако́нчаны, ско́нчаны, ко́нчаны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́нченный прич., ко́нчаны, ско́нчаны, зако́нчаны;

рабо́та ко́нчена рабо́та ко́нчана (ско́нчана, зако́нчана);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)