кнут м.

1. пу́га, -гі ж.;

2. перен. бізу́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кнут ’пуга’ (Сл. паўн.-зах., Яруш., Бяльк., Сцяшк.). Укр. кнут, рус. кнут, ст.-рус. кнутъ (іншыя славянскія паралелі — запазычанні з рускай мовы). Крыніца ўсходнеславянскіх слоў паўночнагерманская: ст.-ісл. knutr ’вузел’ (гаворка ідзе пра «вузлаваты» біч). Іншыя этымалогіі неверагодныя (Фасмер, 2, 265).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пастухо́ў пасту́ший; пастуха́;

~хо́ва пу́га — пасту́ший кнут, кнут пастуха́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хво́сткі хлёсткий;

~кая пу́га — хлёсткий кнут

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кнытава́ць ’збіваць жардзінкай жалуды’ (ТС). Да кнут (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

расхлеста́ться расхваста́цца;

кнут совсе́м расхлеста́лся пу́га зусі́м расхваста́лася.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дратава́нка ж., разг. кнут, сви́тый из трёх верёвочек

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раме́нны ремённый; реме́нчатый;

~нная пу́га — ремённый (реме́нчатый) кнут

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дратава́ны: пу́га ~ная разг. кнут, сви́тый из трёх верёвочек

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пу́га ж. кнут м.;

◊ як пу́гаю па вадзе́ — и следа́ не остаётся

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)