клі́зма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. клі́зма клі́змы
Р. клі́змы клі́зм
клі́змаў
Д. клі́зме клі́змам
В. клі́зму клі́змы
Т. клі́змай
клі́змаю		 клі́змамі
М. клі́зме клі́змах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

клі́зма, -ы, мн. -ы, клізм і -аў, ж.

1. Увядзенне якой-н. вадкасці ў кішэчнік праз прамую кішку з мэтай лячэння або дыягностыкі.

Паставіць клізму.

2. Прыстасаванне для такога ўвядзення вадкасці.

Рызінавая к.

|| прым. клі́зменны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

клі́зма ж., в разн. знач. кли́зма;

лячэ́бная к. — лече́бная кли́зма;

паста́віць ~му — поста́вить кли́зму

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клі́зма, ‑ы, ж.

1. Увядзенне якой‑н. вадкасці ў прамую кішку з мэтай лячэння або дыягностыкі. Лячэбная клізма.

2. Прыбор для ўвядзення вадкасці ў прамую кішку.

[Грэч. klysma — прамыванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кли́зма мед. клі́зма, -мы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клісці́р, ‑а, м.

Тое, што і клізма. Ставіць клісцір.

[Грэч. klystēr.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Леваты́ва ’клісцір’ (Нас.), ’клізма’ (бяроз., Выг.). Запазычана з польск. lewatywa ’тс’ (пачатак XIX ст.), якое было ўтворана паводле франц. lavement ’тс’, англ. lavement ’упрыскванне’ < лац. lavāre ’мыць’, с.-лац. lavativus ’для мыцця’, lavatio ’мыццё, паласканне’. Ле‑ замест ла‑ ў выніку ад’ідэацыі лац. levātiō ’аблягчэнне, палягчэнне’ (Слаўскі, 4, 188).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)