клавіяту́ра, -ы, ж.

1. Сістэма клавішаў.

К. раяля.

2. Прыстасаванне, якое дазваляе ўводзіць інфармацыю ў камп’ютар.

Камп’ютарная к.

|| прым. клавіяту́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

клавіяту́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. клавіяту́ра клавіяту́ры
Р. клавіяту́ры клавіяту́р
Д. клавіяту́ры клавіяту́рам
В. клавіяту́ру клавіяту́ры
Т. клавіяту́рай
клавіяту́раю		 клавіяту́рамі
М. клавіяту́ры клавіяту́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

клавіяту́ра ж. клавиату́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клавіяту́ра, ‑ы, ж.

1. Увесь рад клавішаў у клавішных музычных інструментах.

2. Сукупнасць клавішаў якога‑н. механізма. Клавіятура лічыльнай машыны.

[Ад лац. clavis — ключ.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клавиату́ра клавіяту́ра, -ры ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

піяні́на, нескл., н.

Від фартэпіяна, які мае форму высокай плоскай скрыні з вертыкальна нацягнутымі струнамі, з выступаючай наперадзе часткай, дзе размешчана клавіятура. Павел сеў за піяніна. Прабег пальцамі па клавішах. Мелодыя паплыла па пакоі. Шыцік.

[Іт. pianino.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)