карэ́л

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карэ́л карэ́лы
Р. карэ́ла карэ́лаў
Д. карэ́лу карэ́лам
В. карэ́ла карэ́лаў
Т. карэ́лам карэ́ламі
М. карэ́ле карэ́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

карэ́л,

гл. карэлы ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каре́л карэ́л, -ла м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карэ́лы ​1, ‑аў; адз. карэл, ‑а, м.; карэлка, ‑і, ДМ ‑лцы; мн. карэлкі, ‑лак; ж.

Народ, які складае карэннае насельніцтва Карэльскай АССР.

карэ́лы ​2, ‑ая, ‑ае.

Пакрыты слоем засохлай гразі; каравы, брудны. Карэлыя рукі. □ Ануча была сухая, карэлая, і чалавек нейкі час валтузіўся, пакуль усунуў нагу ў лапаць. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пля́ўка ’п’яўка’ (стаўба карэл і ц., З нар. сл.; карэл і ц., Нар. лекс.). Да п’яўка (гл.). Аб мене -/- > -у/ — гл. Карскі, 1, 303.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Нахіла́цца ’пад’есці’ (карэл., Марц.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Падхля́бісты ’худы’ (КЭС, карэл.). Да хлябы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Нагаса́цца ’нагойсацца’ (карэл., Нар. лекс.). Ад гасиць, гл. гойсаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Падча́пісты ’худы’ (КЭС, карэл.). Ад пад чапіць < ча‑ паць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Наплагу́ніць ’паналіваць’ (карэл., Сцяшк. Сл.). Няясна, магчыма, звязана з пляга ’дрэннае надвор’е’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)