кары́ціна

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кары́ціна кары́ціны
Р. кары́ціны кары́цін
Д. кары́ціне кары́цінам
В. кары́ціну кары́ціны
Т. кары́цінай
кары́цінаю		 кары́цінамі
М. кары́ціне кары́цінах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

◎ Кары́ціна ’пакацістая упадзіна паміж двума ўзгоркамі’ (Яшк., Нар. сл.), да карыта (гл.). Суфіксацыя на ‑іна ў функцыі сінгулятыўнасці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)