кары́ціна
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кары́ціна |
кары́ціны |
| Р. |
кары́ціны |
кары́цін |
| Д. |
кары́ціне |
кары́цінам |
| В. |
кары́ціну |
кары́ціны |
| Т. |
кары́цінай
кары́цінаю |
кары́цінамі |
| М. |
кары́ціне |
кары́цінах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Кары́ціна ’пакацістая упадзіна паміж двума ўзгоркамі’ (Яшк., Нар. сл.), да карыта (гл.). Суфіксацыя на ‑іна ў функцыі сінгулятыўнасці.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кары́ціна Пакацістая ўпадзіна паміж двума ўзгоркамі (Дзярж., Стаўбц.). Тое ж кары́цвіна (Смал.).
□ ур. Карыцвіна (нізіна) каля в. Усяжкі Смал., в. Карыціна (Брэсц. Лемц. Айк.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)