каржакава́ты
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
каржакава́ты |
каржакава́тая |
каржакава́тае |
каржакава́тыя |
| Р. |
каржакава́тага |
каржакава́тай
каржакава́тае |
каржакава́тага |
каржакава́тых |
| Д. |
каржакава́таму |
каржакава́тай |
каржакава́таму |
каржакава́тым |
| В. |
каржакава́ты (неадуш.)
каржакава́тага (адуш.) |
каржакава́тую |
каржакава́тае |
каржакава́тыя (неадуш.)
каржакава́тых (адуш.) |
| Т. |
каржакава́тым |
каржакава́тай
каржакава́таю |
каржакава́тым |
каржакава́тымі |
| М. |
каржакава́тым |
каржакава́тай |
каржакава́тым |
каржакава́тых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
каржакава́ты, -ая, -ае.
1. Пра дрэва: нізкі, з тоўстым сукаватым ствалом.
К. дуб.
2. Невысокі, шыракаплечы, моцнага целаскладу (пра чалавека, яго постаць).
|| наз. каржакава́тасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
каржакава́ты (крепкого телосложения) корена́стый, кря́жистый, призе́мистый, пло́тный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
каржакава́ты, ‑ая, ‑ае.
1. Нізкі, з тоўстым сукаватым ствалом (пра дрэва). Дзед заняў пазіцыю пад старым прысадзістым, каржакаватым, як і сам дзед Талаш, дубам. Колас.
2. Невысокі, шыракаплечы, моцнага целаскладу; каранасты (пра чалавека, яго постаць). [Міхей] быў малы супроць сваёй жонкі, але каржакаваты, з сілай у кожным вузле цела — галава ў лобе шырокая, у плячах ёмкі, хаця плечукі прыўзнятыя. Ермаловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Каржакава́ты ’нізкі з тоўстым сукаватым ствалом (пра дрэва)’, ’невысокі, шыракаплечы, моцнага целаскладу; каранасты’ (ТСБМ, Шат., Касп.), ’каравы’ (Яруш.). Словаўтваральная будова лексемы празрыстая — каржакаваты < кар‑жак‑ав‑аты. Запазычанне з польск. krzakowaty ’тс’, якое ад krzak ’куст, кустоўе’. Гл. каржак.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
приса́дистый обл. прыса́дзісты, каржакава́ты.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карана́сты, -ая, -ае.
1. Які мае тоўстыя, моцныя карані.
К. дуб.
2. Невысокі, моцнага целаскладу, шыракаплечы; каржакаваты.
Каранастая фігура.
|| наз. карана́стасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
каржакава́тасць ж. кря́жистость, призе́мистость, пло́тность; см. каржакава́ты
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карчакава́ты, -ая, -ае.
1. 3 вялікай колькасцю карчоў; карчысты (разм.).
Карчакаватая дарога.
2. Пра чалавека, яго постаць: каржакаваты (разм.).
Тоўсты, к. дзядзька сядзеў на ганку.
|| наз. карчакава́тасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
карана́сты
1. (о дереве) корена́стый;
2. см. каржакава́ты
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)