каржакава́ ты
прыметнік, якасны
адз. мн.
м. ж. н. -
Н. каржакава́ ты каржакава́ тая
каржакава́ тае
каржакава́ тыя
Р. каржакава́ тага
каржакава́ тайа́ тае
каржакава́ тага
каржакава́ тых
Д. каржакава́ таму
каржакава́ тай
каржакава́ таму
каржакава́ тым
В. каржакава́ ты (неадуш. )а́ тага (адуш. )каржакава́ тую
каржакава́ тае
каржакава́ тыя (неадуш. )а́ тых (адуш. )
Т. каржакава́ тым
каржакава́ тайа́ таю
каржакава́ тым
каржакава́ тымі
М. каржакава́ тым
каржакава́ тай
каржакава́ тым
каржакава́ тых
Крыніцы:
krapivabr2012 ,
piskunou2012 ,
prym2009 ,
sbm2012 ,
tsblm1996 ,
tsbm1984 .
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
каржакава́ ты
1. Пра дрэва: нізкі, з тоўстым сукаватым ствалом.
К. дуб.
2. Невысокі, шыракаплечы, моцнага целаскладу (пра чалавека, яго постаць).
|| наз. каржакава́ тасць , -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
каржакава́ ты крепкого телосложения ) корена́ стый, кря́ жистый, призе́ мистый, пло́ тный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
каржакава́ ты ‑ая, ‑ае.
1. Нізкі, з тоўстым сукаватым ствалом (пра дрэва). Дзед заняў пазіцыю пад старым прысадзістым, каржакаватым, як і сам дзед Талаш, дубам. Колас .
2. Невысокі, шыракаплечы, моцнага целаскладу; каранасты (пра чалавека, яго постаць). [Міхей] быў малы супроць сваёй жонкі, але каржакаваты , з сілай у кожным вузле цела — галава ў лобе шырокая, у плячах ёмкі, хаця плечукі прыўзнятыя. Ермаловіч .
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
каржакава́ ты é tzt (пра чалавека ); stämmig (пра дрэва )
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Каржакава́ ты ТСБМ , Шат. , Касп. ), ’каравы’ (Яруш. ). Словаўтваральная будова лексемы празрыстая — каржакаваты кар‑жак‑ав‑аты . Запазычанне з польск. krzakowaty ’тс’, якое ад krzak ’куст, кустоўе’. Гл. каржак .
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
приса́ дистый обл. а́ дзісты, каржакава́ ты .
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карана́ сты , -ая, -ае.
1. Які мае тоўстыя, моцныя карані.
К. дуб.
2. Невысокі, моцнага целаскладу, шыракаплечы; каржакаваты .
Каранастая фігура.
|| наз. карана́ стасць , -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
каржакава́ тасць ж. я́ жистость, призе́ мистость, пло́ тность; см. каржакава́ ты
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)