карбава́ць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
карбу́ю |
карбу́ем |
| 2-я ас. |
карбу́еш |
карбу́еце |
| 3-я ас. |
карбу́е |
карбу́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
карбава́ў |
карбава́лі |
| ж. |
карбава́ла |
| н. |
карбава́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
карбу́й |
карбу́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
карбу́ючы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
карбава́ць несов.
1. разг. плои́ть;
2. уст. отмеча́ть зару́бками
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карбава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; незак., што.
Уст.
1. Рабіць на чым‑н. зарубкі, ставіць меткі; значыць. Карбаваць бярвенне.
2. Рабіць складкі, гафрыраваць. Карбаваць паперу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Карбава́ць ’рабіць зарубкі’ (ТСБМ), укр. карбувати ’тс’ запазычанні з польск. karbować ’тс’. Дзеяслоў не з’яўляецца адыменным дэрыватам папярэдняй лексемы. На беларускай моўнай глебе лексема карб (гл.) амаль толькі ў спецыфічным значэнні, таму яе можна разглядаць як другасную адносна карбаваць (Слаўскі, 2, 70).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Карбо́ванец ’сярэбраны рубель’, укр. карбованець ’рубель’, да карбаваць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
*Раскарбава́ць, роскарбова́ць ’размеціць зарубкамі, памеціць’ (ТС). З рас- і карбаваць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
карбава́ны
1. прич., прил., разг. плоённый, плоёный;
2. уст. отме́ченный зару́бками; см. карбава́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Карбо́ўка ’драўляны зубчасты валік або кольца для ціснення штрыхоў на сырым посудзе’ (Крыв., Вяр.), да карбаваць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Карбо́нка ’скарбонка, скрыначка з дзіркай у верхняй накрыўцы, куды кідаюць грошы’ (Бяльк.). Кантамінацыя да скарбонка і карбаваць. Параўн. у спецыфічным значэнні карбованец’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Карб ’гадавое кольца на розе каровы’ (З нар. сл.), карбы ’знакі на рагах у каровы’, ’зарубкі на бірках’ (З нар. сл.). Да ўкр. карб ’знак, след, зарубкі’, літ. kar̃bas ’зарубка’ і інш. — запазычанні з польск. karb ’зарубка’, якое ў сваю чаргу з с.-в.-ням. kërbe ’зарубка’ (Слаўскі, 2, 70). Гл. карбаваць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)