каранава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. каранава́нне каранава́нні
Р. каранава́ння каранава́нняў
Д. каранава́нню каранава́нням
В. каранава́нне каранава́нні
Т. каранава́ннем каранава́ннямі
М. каранава́нні каранава́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каранава́нне ср. коронова́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каранава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. каранаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каранава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны; зак. і незак., каго (што).

Правесці (праводзіць) цырымонію каранацыі.

К. на царства.

|| звар. каранава́цца, -ну́юся, -ну́ешся, -ну́ецца; -ну́йся.

|| наз. каранава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

коронова́ние каранава́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

венча́ние ср.

1. (вступление в брак) церк. вянча́нне, -ння ср., шлюб, род. шлю́бу м.;

2. (коронование) ист. каранава́нне, -ння ср., карана́цыя, -цыі ж., вянча́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)