кара́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кара́ўка кара́ўкі
Р. кара́ўкі кара́вак
Д. кара́ўцы кара́ўкам
В. кара́ўку кара́ўкі
Т. кара́ўкай
кара́ўкаю		 кара́ўкамі
М. кара́ўцы кара́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Карава́шнік, каравачнік ’зборшчык утылю, каравак’ (Янк. 1, Янк. III, Мат. АС, Хрэст. дыял., Шатал.). Гл. караўка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)