капюшо́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. капюшо́н капюшо́ны
Р. капюшо́на капюшо́наў
Д. капюшо́ну капюшо́нам
В. капюшо́н капюшо́ны
Т. капюшо́нам капюшо́намі
М. капюшо́не капюшо́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

капюшо́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Адкідны галаўны ўбор, прымацаваны ззаду да каўняра верхняга адзення.

Паліто з капюшонам.

|| прым. капюшо́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

капюшо́н м. капюшо́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

капюшо́н капюшо́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

капюшо́н, ‑а, м.

Адкідны галаўны ўбор, прымацаваны ззаду да каўняра верхняй адзежыны. Плашч з капюшонам. □ Іван Васільевіч адкінуў капюшон, зняў шапку, каб выцерці пот. Шамякін.

[Фр. capuchon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

башлы́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Востраканечны капюшон з доўгімі канцамі, які надзяваецца на шапку.

|| прым. башлыко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адшпі́львацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да адшпіліцца.

2. Быць прышпільным. Капюшон плашча адшпільваецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

башлы́к, ‑а, м.

Суконны востраканечны капюшон з доўгімі канцамі, які надзяваецца на шапку. Ад сонца Даніну не цёпла — цёпла ад бацькавага салдацкага башлыка, ад вялікага, з чужых плячэй, паўкажушка, ад хады па глыбокай сцежцы. Брыль.

[Цюрк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Капішон ’капюшон’ (Сцяшк., Інстр. 1), капіжон ’тс’ (лід., шчуч., Сл. паўн.-зах.). Запазычанае з польск. kapiszon ’каптур’. якое з франц. capuchon ’тс’ < саре ’плашч з капюшонам’ (Слаўскі, 2, 55–56).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Капу́за ’вялікая зімовая, цыліндрычнай формы, неакуратная футраная шапка’ (кобр. Шн. 3; Сцяшк., Сцяц., зэльв.; драг. Нар. словатв.); ’канфедэратка, абшытая чорным футрам’ (Федар. Рук.), капуся ’льняныя або саламяныя абручы, якія паляшучкі надзявалі на галаву пад хустку, каптур’ (Тарн.). Заназычана, як і ўкр. капуза ’тс’, з польск. kapuza, якое з ням. Kapuze < італ. сарриссіо ’пакрыццё галавы, каптур’ < с.-лац. caputium ’капюшон манаха’ < сарра ’плашч’ (Слаўскі, 2, 63).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)