ка́нка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ка́нка |
ка́нкі |
| Р. |
ка́нкі |
ка́нак |
| Д. |
ка́нцы |
ка́нкам |
| В. |
ка́нку |
ка́нкі |
| Т. |
ка́нкай
ка́нкаю |
ка́нкамі |
| М. |
ка́нцы |
ка́нках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Ка́ніна, ка́нка ’льняны саламяны або з гнуткіх галінак (абшытых палатном) абручык вакол галавы замужняй жанчыны пад хусткай, на які накручвалі валасы’ (Маш.; слонім., Шн.; Тарн., Сакал.). Да тканіца < тканка (Помн. этнагр., 135).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)