канані́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. канані́чны канані́чная канані́чнае канані́чныя
Р. канані́чнага канані́чнай
канані́чнае		 канані́чнага канані́чных
Д. канані́чнаму канані́чнай канані́чнаму канані́чным
В. канані́чны (неадуш.)
канані́чнага (адуш.)		 канані́чную канані́чнае канані́чныя (неадуш.)
канані́чных (адуш.)
Т. канані́чным канані́чнай
канані́чнаю		 канані́чным канані́чнымі
М. канані́чным канані́чнай канані́чным канані́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

канані́чны, -ая, -ае.

1. Які адпавядае канону.

2. Прызнаны царквой у якасці Свяшчэннага Пісання.

Кананічныя кнігі.

3. Прыняты за ўзор, цвёрда ўстаноўлены.

Кананічныя тэксты.

|| наз. канані́чнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канані́чны канони́ческий, канони́чный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канані́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які з’яўляецца канонам (у 1 знач.). Кананічнае права ў праваслаўнай царкве.

2. Прызнаны царквой у якасці свяшчэннага пісання; які ўваходзіць у склад канона (у 3 знач.). Кананічныя кнігі.

3. Кніжн. Цвёрда ўстаноўлены, прыняты за ўзор. Кананічныя рысы характару рэвалюцыянера.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канони́чный канані́чны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канони́ческий церк., перен. канані́чны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)