зрыва́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. зрыва́нне
Р. зрыва́ння
Д. зрыва́нню
В. зрыва́нне
Т. зрыва́ннем
М. зрыва́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зрыва́нне ср.

1. срыва́ние, срыв м.; сдёргивание; снос м.;

2. разг. срыва́ние;

3. вымеще́ние;

1-3 см. зрыва́ць I 1-3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зрыва́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. зрываць ​1 і зрывацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сдёргивание зрыва́нне, -ння ср.; сця́гванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

срыва́ние​I

1. зрыва́нне, -ння ср.;

2. зрыва́нне, -ння ср.; здзіра́нне, -ння ср.;

3. спаганя́нне, -ння ср.; см. срыва́ть​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вершкаванне ’зрыванне верхніх суквеццяў і падчышчванне ніжняга лісця ў некаторых сельскагаспадарчых культур’ (КТС). Запазычана з рус. літар. вершкование.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

совлече́ние уст. сця́гванне, -ння ср., зрыва́нне, -ння ср., здзіра́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

срыв м.

1. (действие) зрыў, род. зры́ву м.; неоконч. зрыва́нне, -ння ср.;

2. (нарушение нормального хода, развития) зрыў, род. зры́ву м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)