змо́ўніцкі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
змо́ўніцкі |
змо́ўніцкая |
змо́ўніцкае |
змо́ўніцкія |
| Р. |
змо́ўніцкага |
змо́ўніцкай
змо́ўніцкае |
змо́ўніцкага |
змо́ўніцкіх |
| Д. |
змо́ўніцкаму |
змо́ўніцкай |
змо́ўніцкаму |
змо́ўніцкім |
| В. |
змо́ўніцкі (неадуш.)
змо́ўніцкага (адуш.) |
змо́ўніцкую |
змо́ўніцкае |
змо́ўніцкія (неадуш.)
змо́ўніцкіх (адуш.) |
| Т. |
змо́ўніцкім |
змо́ўніцкай
змо́ўніцкаю |
змо́ўніцкім |
змо́ўніцкімі |
| М. |
змо́ўніцкім |
змо́ўніцкай |
змо́ўніцкім |
змо́ўніцкіх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
змо́ўніцкі, см. змо́ўшчыцкі
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
змо́ўніцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да змоўніка; такі, як у змоўніка. Змоўніцкія планы. □ Усе маўчалі, і гэтае маўчанне, асабліва нейкая змоўніцкая нерухомасць людзей, прымусіла Карніцкага схамянуцца. Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
змо́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Тое, што і змоўшчык.
|| ж. змо́ўніца -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. змо́ўніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
загово́рщицкий змо́ўніцкі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)