змеяві́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
змеяві́к |
змеевікі́ |
| Р. |
змеевіка́ |
змеевіко́ў |
| Д. |
змеевіку́ |
змеевіка́м |
| В. |
змеяві́к |
змеевікі́ |
| Т. |
змеевіко́м |
змеевіка́мі |
| М. |
змеевіку́ |
змеевіка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
змеяві́к, змеевіка́, мн. змеевікі́, змеевіко́ў, м.
1. Спіралепадобная трубка ў цеплаабменных апаратах.
2. Горная парода зялёнага колеру з рознымі адценнямі.
Высакародны з.
|| прым. змеевіко́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)