злачы́нец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
злачы́нец |
злачы́нцы |
| Р. |
злачы́нца |
злачы́нцаў |
| Д. |
злачы́нцу |
злачы́нцам |
| В. |
злачы́нца |
злачы́нцаў |
| Т. |
злачы́нцам |
злачы́нцамі |
| М. |
злачы́нцу |
злачы́нцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
злачы́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.
Чалавек, які робіць або зрабіў злачынства.
Ваенны з. (асоба, якая ў ходзе вайны робіць злачынства супраць чалавецтва).
|| ж. злачы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
злачы́нец, -нца м. престу́пник; злоумы́шленник; злоде́й
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
злачы́нец, ‑нца, м.
Той, хто зрабіў якое‑н. злачынства. — Загад — закон. І хто парушыць яго, будзе адказваць як самы апошні злачынец перад народам, як трус, як здраднік. Лынькоў. Злачынец раптоўна абярнуўся назад і працягнуў руку, у якой быў рэвальвер. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Злачы́нец ’той, хто парушыў закон’. Укр. злочи́нець, польск. złoczyńca, чэш., слав. zloćinec, ст.-чэш. zločincě, н.-луж. уст. złocyńc, славен. zločínec, серб.-харв. злочи́нац, балг. уст. кніжн. злочинец, макед. злочинец ’тс’. Ст.-рус. (XVII ст.) злочинець. Ст.-бел. (1529 г.) злочинца < польск. (Булыка, Запазыч., 123). Параўн. укр. зло́чин, польск. złoczyn, чэш., славац. zločin, серб.-харв. зло̏чӣн, зло̀чин, макед. злочин ’злачынства’, славен. zločín ’злачынства, злачынец’. Ад прасл. дыял. складанага слова zъlo + čin‑ (činъ ’дзеянне’ < činiti ’рабіць’, параўн. учынак, гл. чын) утвораны агентыўны назоўнік з паўн.-слав. суфіксам *‑ьca (параўн. ст.-чэш., польск., ст.-бел.) ці ‑ьcь. Паколькі ва ўсх.-слав. не пашырана слова *злочинъ (верагодна, укр. < польск.), магчыма, што злачынец (і ўкр. злочинець) — пераафармленне запазычанага з польск. (чэш.?) злачынца паводле больш звычайнай мадэлі на ‑ец.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
злачы́нца м., см. злачы́нец
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
престу́пник злачы́нец, -нца м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
правапаруша́льнік, ‑а, м.
Асоба, якая парушыла права; злачынец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
злачы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Жан. да злачынец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
злоде́й ліхадзе́й, -дзе́я м.; (преступник) злачы́нец, -нца м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)