зе́ўраць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ае; незак. (разм.).

Быць бачным, адкрытым (пра адтуліну, яму і пад.).

Зеўрае бяздонне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зе́ўраць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. зе́ўрае зе́ўраюць
Прошлы час
м. зе́ўраў зе́ўралі
ж. зе́ўрала
н. зе́ўрала

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зе́ўраць несов., разг. зия́ть;

~рала бе́здань — зия́ла бе́здна (про́пасть)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зе́ўраць, ‑ае; незак.

Разм. Быць бачным, адкрытым (пра адтуліну, яму і пад.). Побач, між нізкага, густога галля, зеўрала ў цяністым поцемку свежая яма з асыпанымі берагамі. Мележ. Там, далёка ўнізе, куды кожную хвіліну вецер мог сарваць і яго, зеўрала бяздонне, зацягнутае радкаватым туманам. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зе́ўранне ср., разг. зия́ние; см. зе́ўраць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

глыбачэ́ць

‘паглыбляцца; зеўраць, распасцірацца, пашырацца’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. глыбачэ́е глыбачэ́юць
Прошлы час
м. глыбачэ́ў глыбачэ́лі
ж. глыбачэ́ла
н. глыбачэ́ла
Дзеепрыслоўе
цяп. час глыбачэ́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зяўра́ць

‘зеўраць, быць раскрытым’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. зяўра́е зяўра́юць
Прошлы час
м. зяўра́ў зяўра́лі
ж. зяўра́ла
н. зяўра́ла
Дзеепрыслоўе
цяп. час зяўра́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зия́ть несов. зе́ўраць, быць раскры́тым;

под нога́ми зия́ла бе́здна пад нага́мі зе́ўрала (была́ раскры́та, была́) бе́здань;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Зяўры́ць, зе́ўраць ’быць адкрытым (пра адтуліну)’ (ТСБМ, З нар. сл., Жыв. сл.). Рус. маск., заурал. зеврить ’сачыць’. Ад назоўніка зеўра ’адтуліна’ з адназоўнікавым дзеяслоўным суфіксам ‑i‑ti > ‑ыць (адлюстраваным у безнаціскным складзе як ‑аць). Параўн. зеў, ззяць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ззя́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак.

1. Вылучаць ззянне.

Ззяюць зоркі.

На грудзях ветэрана ззяюць узнагароды.

2. перан., чым і ад чаго. Блішчаць, выражаючы якія-н. пачуцці (пра вочы), або свяціцца радасцю, шчасцем і пад. (пра чалавека).

Вочы ззяюць ад шчасця.

Твары людзей ззялі радасцю.

3. Тое, што і зеўраць.

У адной са сцен ззяла вялікая прабоіна.

|| наз. ззя́нне, -я, н. (да 1 знач. і пра вочы, твар, да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)