здалё́ку
прыслоўе
| станоўч. |
выш. |
найвыш. |
| здалё́ку |
- |
- |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
здалёку нареч., см. здалёк
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
здалёк і здалёку, прысл.
З далёкай адлегласці ці з аддаленага месца, далёкай мясцовасці.
Вёска відаць з.
Пачаць размову з. (перан.: не прыступаючы адразу да сутнасці справы).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
здалёк і здалёку, прысл.
З далёкай адлегласці. Дзяўчына здалёк колькі разоў.. акідвала поглядам незнаёмага маладога хлопца, а падышоўшы бліжэй, апусціла вочы. Колас. Удзень, калі ціха, у лесе здалёку чуваць. Чорны. // З далёкай мясцовасці. — Адкуль самі будзеце, дзядуля? — запытаўся я, калі нагнаў зноў. — Здалёк. Старыцу ведаеце? Скрыган. — Мы з Чэрыкава. А вы здалёку? — тарахцела [Юля]. Васілевіч. // перан. Без непасрэднага дачынення; праз нейкі прамежак часу. Гляджу на былое здалёк. Астрэйка.
•••
Пачаць здалёк (здалёку) гл. пачаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
и́здали нареч. здалёк, здалёку.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сы́здалі ’здалёк, здалёку’, сы́здаль ’у далечыні, далёка’ (Ласт.). Утворана першапачаткова шляхам зліцця ў адно слова спалучэння ⁺съ издали, параўн. рус. и́здали ’здалёку’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
відны́, -а́я, -о́е; відзён, відна́, відно́; мн. відны́.
1. толькі поўн. ф. Добра асветлены, не цёмны.
Відная ноч.
2. пераважна кар. ф. Даступны зроку, бачны.
Дом відзён здалёку.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
издалека́ и издалёка нареч. здалёк, здалёку;
◊
нача́ть издалека́ пача́ць здалёк.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
здаля́, прысл.
Разм. Здалёк, здалёку. Данёсся нейкі гул здаля І трэск сасновага галля. Дзеружынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кавалёў, ‑лёва.
Які належыць кавалю. Кавалёў сын. □ Чырвонаармеец.. глянуў здалёку на шыбы новай кавалёвай хаты. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)