звясту́н

‘прадмет, з'ява’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. звясту́н звестуны́
Р. звестуна́ звестуно́ў
Д. звестуну́ звестуна́м
В. звясту́н звестуны́
Т. звестуно́м звестуна́мі
М. звестуне́ звестуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

звясту́н

‘асоба’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. звясту́н звестуны́
Р. звестуна́ звестуно́ў
Д. звестуну́ звестуна́м
В. звестуна́ звестуно́ў
Т. звестуно́м звестуна́мі
М. звестуне́ звестуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

звясту́н (род. звестуна́) м., разг. ве́стник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

звясту́н, звестуна, м.

Разм. Той, хто прыносіць якую‑н. звестку; вястун. Аджытай цемры звестуны — Такім няма, не будзе ходу. Колас. Увысь з галубятні ўзняўся Крылаты звястун-паштальён. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звясту́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Разм. Жан. да звястун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

псеўдані́м, ‑а, м.

Выдуманае імя або прозвішча, пад якімі часта выступаюць пісьменнікі, мастакі і інш. Сакратар узяў рукапіс, прагледзеў яго, зірнуў на подпіс. — Гэта ваша сапраўднае прозвішча? — запытаў сакратар. — Не, гэта мой псеўданім. Колас. Яшчэ ў пачатку працэсу Пестрак, на вялікае здзіўленне пракурора, прызнаўся, што піша вершы, што Звястун — гэта яго літаратурны псеўданім. Таўлай.

[Ад грэч. pseudōnymos — носьбіт выдуманага імені.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)