замята́ць гл. замесці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

замята́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. замята́ю замята́ем
2-я ас. замята́еш замята́еце
3-я ас. замята́е замята́юць
Прошлы час
м. замята́ў замята́лі
ж. замята́ла
н. замята́ла
Загадны лад
2-я ас. замята́й замята́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час замята́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

замята́ць несов., в разн. знач. замета́ть; (снегом — ещё) заноси́ть; см. заме́сці

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

замята́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да замесці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заме́сці, -мяту́, -мяце́ш, -мяце́; -мяцём, -мецяце́, -мяту́ць; замёў, -мяла́, -ло́; -мяці́; -ме́цены; зак.

1. што. Падмятаючы, сабраць у адно месца ці аддаліць убок.

З. смецце ў куток.

2. каго-што. Пакрываючы чым-н. сыпкім, закрыць, засыпаць.

Мяцеліца замяла дарогу.

З. сляды злачынства (перан.: утаіць).

|| незак. замята́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

замята́цца, ‑аецца; незак.

Зал. да замятаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замета́ть​I несов. (мести) замята́ць, заме́таць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

замята́цца несов., страд. замета́ться; заноси́ться; см. замята́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заме́таць

‘замятаць каго-небудзь, што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. заме́таю заме́таем
2-я ас. заме́таеш заме́таеце
3-я ас. заме́тае заме́таюць
Прошлы час
м. заме́таў заме́талі
ж. заме́тала
н. заме́тала
Загадны лад
2-я ас. заме́тай заме́тайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час заме́таючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ма́ска ’накладка на твар, якую надзяваюць для таго, каб не быць пазнаным’, ’маскарадны касцюм’, ’прытворства’, ’скульптура твару чалавека або галавы жывёлы’, ’засцерагальнае прыстасаванне’, ’накладка з лекавага саставу’. З рус. ма́ска, а, магчыма, таксама і з польск. maska, у якіх праз франц. ці ням. мову з італ. maschera < ст.-італ. mascara, — апошняе з араб. maschara ’насмешка, кпіны’. Сюды ж маскава́ць ’маскіраваць’ (Др.-Падб.), якое з польск. maskować ’тс’, маскірава́ць ’надзяваць маску’, ’скрываць, прыкрываць што-небудзь, робячы яго непрыкметным’ (ТСБМ), успрынятае з рус. мовы; маскіра́нт ’той, хто ўмее замятаць сляды’ (віл., Нар. сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)