жывы́

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. жывы́ жыва́я жыво́е жывы́я
Р. жыво́га жыво́й
жыво́е		 жыво́га жывы́х
Д. жыво́му жыво́й жыво́му жывы́м
В. жывы́ (неадуш.)
жыво́га (адуш.)		 жыву́ю жыво́е жывы́я (неадуш.)
жывы́х (адуш.)
Т. жывы́м жыво́й
жыво́ю		 жывы́м жывы́мі
М. жывы́м жыво́й жывы́м жывы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прачу́ты, -ая, -ае (разм.).

1. Пра які прачулі, даведаліся.

Прачутыя навіны.

2. Прасякнуты пачуццём.

Прачутае жывое слова.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ільга́ і (пасля галосных) льга, прысл., безас., у знач. вык.

Можна, дазваляецца.

Хіба ж ільга схаваць жывое слова?

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наўме́, прысл.

1. У галаве, у думках.

Жывому жывое н.

2. (з адмоўем). Не да таго, не да гэтага.

Не н. цяпер вяселле.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

васілі́ск, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Жывёліна з роду яшчарак з доўгім хвастом і грэбенем на спіне, жыве ў трапічнай Амерыцы.

2. Казачная пачвара, змей, ад позірку якога гіне ўсё жывое.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

срэ́бра ср., в разн. знач. серебро́;

○ жыво́е с. — уст. ртуть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

біягеасфе́ра, ‑ы, ж.

Абалонка зямнога шара, у якой сканцэнтравана жывое рэчыва планеты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вівісе́кцыя, ‑і, ж.

Спец. Разрэз цела жывых арганізмаў з навуковай мэтай; жывое сячэнне.

[Ад лац. vivus — жывы і sectio — сячэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пласты́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Спец. Пафарбаванае або бясколернае жывое цельца, якое знаходзіцца ў пратаплазме раслінных клетак.

[Грэч. plástides — якія ўтвараюць, ад plastós — вылеплены, аформлены.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

афарысты́чны, ‑ая, ‑ае.

Уласцівы афарызму, падобны да яго; які мае ў сабе афарызмы. Байка — жывое, цікавае, фабульнае апавяданне, напісанае афарыстычнай мовай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)