жуль-ве́рнаўскі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
жуль-ве́рнаўскі |
жуль-ве́рнаўская |
жуль-ве́рнаўскае |
жуль-ве́рнаўскія |
| Р. |
жуль-ве́рнаўскага |
жуль-ве́рнаўскай
жуль-ве́рнаўскае |
жуль-ве́рнаўскага |
жуль-ве́рнаўскіх |
| Д. |
жуль-ве́рнаўскаму |
жуль-ве́рнаўскай |
жуль-ве́рнаўскаму |
жуль-ве́рнаўскім |
| В. |
жуль-ве́рнаўскі (неадуш.)
жуль-ве́рнаўскага (адуш.) |
жуль-ве́рнаўскую |
жуль-ве́рнаўскае |
жуль-ве́рнаўскія (неадуш.)
жуль-ве́рнаўскіх (адуш.) |
| Т. |
жуль-ве́рнаўскім |
жуль-ве́рнаўскай
жуль-ве́рнаўскаю |
жуль-ве́рнаўскім |
жуль-ве́рнаўскімі |
| М. |
жуль-ве́рнаўскім |
жуль-ве́рнаўскай |
жуль-ве́рнаўскім |
жуль-ве́рнаўскіх |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Жуль-жуль-жуль ’выгук для падзывання авечак (міёр., Шатал.). Параўн. славен. žûžka ’імя чорнай авечкі’. Магчыма, корань *geu‑ з пашырэннем ‑l‑ са значэннем ’скручваць, згінаць’ (Покарны, 1, 397) > *žul‑. Сярод слоў і.-е. моў, узыходзячых да гэтага кораня, есць словы са значэннем ’кучары’ (с.-іран. gūaire), ’галава’ (ням. Küllbock і Kielbock ’бязрогі баран’). Але пэўнасці ў такой рэканструкцыі няма, паколькі нам не вяло мы іншамоўныя паралелі гэтага выгуку’. Няясна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
таўстасу́м, ‑а, м.
Разм. Багацей. Жуль Верн не захапляўся тымі магчымасцямі, якія прадастаўляліся навуцы таўстасумамі. «Маладосць».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
парла́менцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да парламента. Гэта быў Жуль Лок — адзін з парламенцкіх кіраўнікоў сацыялістычнай партыі. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Жу́лік ’дробны злодзей’ (ТСБМ), жульма́н ’тс’ (Сл. паўн.-зах.). Рус. жу́лик ’тс’, дыял. ’птушка з пароды кулікоў’, ’маленькі хлябок’, кастр. ’ножык’, уладз. ’чорнарабочы’, польск. žulik ’злодзей’, чэш. žulik ’махляр, шэльма’, балг. жульо ’дробны чалавек’ (< жуля ’церці’, БЕР, 1, 558). Даль (1, 547) звязваў жулить ’прысвойваць’ з жи́лить (параўн. бел. жыліць) ’тс’, жилиться ’быць скупым’. Гэта падтрымлівае Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 298. Праабражэнскі (1, 237), адзначыўшы жуль ’ножык’ і арг. афен. жулить ’рэзаць’ згадвае, што «некоторые производят от шулер». Фасмер (2, 65) дадае арг. рус. жулик ’вучань злачынца’ і ’ножык’, нерашуча параўноўвае з серб.-харв. жуљити ’драць скуру’, балг. жуля ’драпаць, церці, здзіраць’, славен. žúliti ’церці, жаваць’. Няясна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)