жени́ть
1. сов. ажані́ць (з кім);
2. несов. жані́ць (з кім);
◊
без меня́ меня́ жени́ли без мяне́ мяне́ ажані́лі;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ажані́ць (каго, з кім) сов. жени́ть (на ком);
◊ без мяне́ мяне́ ажані́лі — без меня́ меня́ жени́ли
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Жані́ць. Рус. жени́ть, укр. жени́ти, польск. żenić, чэш. ženiti, славац. ženiť, в.-луж. ženić, н.-луж. žéniś, славен. žéniti, серб.-харв. жѐнити, балг. жѐня, макед. жени. Ст.-слав. женити, ст.-рус. женити. Прасл. адыменны дзеяслоў з суфіксам *‑i‑ti ад асновы *ženь (Мейе, Общеслав., 192); параўн. н.-луж. žeń ’жаніцьба’. Магчыма і суаднясенне з *žena ’жанчына, жонка’ (Шанскі, 1, Ж, 284). Гл. жо́нка, жанчы́на.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыгавары́ць сов.
1. (вынести приговор) приговори́ть;
п. да зняво́лення — приговори́ть к заключе́нию;
2. прост. реши́ть;
~ры́лі жані́ць цябе́ — реши́ли жени́ть тебя́;
3. (внушить любовь к себе) приворожи́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)