жадо́ба

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. жадо́ба
Р. жадо́бы
Д. жадо́бе
В. жадо́бу
Т. жадо́бай
жадо́баю
М. жадо́бе

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жадо́ба: у ~бу в охо́тку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жадо́ба, ‑ы.

Разм.

1. ж. Моцнае жаданне чаго‑н. Жадоба подзвігу. □ Як ні стараўся бацька, усё роўна ў нас у жадобу была крошка хлеба. «Беларусь».

2. м. і ж. Скупы чалавек, скнара. [Віцька:] — Ого, спытацца! Скулу ты з яго возьмеш: жадоба. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Праг ’моцнае жаданне, жадоба’, ’пажадлівасць’ (Шат.), пра́га ’тс’ (там жа), ’жаданне піць, смага’, ’моцнае жаданне, жадоба’ (ТСБМ), прага ’жаданне піць’ (Варл.). Гл. прагнуць, спрага.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Неўжадо́бу ’без жадання’ (Варл.). Да жадаць, жадоба.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вожделе́ние ср.

1. (чувственное влечение) пажа́длівасць, -ці ж.; жада́нне, -ння ср.;

2. (сильное желание) жадо́ба, -бы ж., хаце́нне, -ння ср.; (жадность) пра́гнасць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)