дуэля́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Удзельнік дуэлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дуэля́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дуэля́нт дуэля́нты
Р. дуэля́нта дуэля́нтаў
Д. дуэля́нту дуэля́нтам
В. дуэля́нта дуэля́нтаў
Т. дуэля́нтам дуэля́нтамі
М. дуэля́нце дуэля́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дуэля́нт дуэля́нт, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуэля́нт м., см. дуэлі́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуэля́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Удзельнік дуэлі // Ахвотнік да дуэлей. Выпівоха і дуэлянт, [фон Мантэйфель] не раз трапляў у непрыемныя гісторыі. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дуэля́нт. Гл. дуэ́ль.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дуэлі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Тое, што і дуэлянт.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дуэлі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Тое, што і дуэлянт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брэцёр, ‑а, м.

Уст. Чалавек, які шукае поваду, каб змагацца на дуэлі; дуэлянт, забіяка.

[Фр. bretteur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дуэ́ль ’дуэль’ (БРС). Рус. дуэ́ль, укр. дуе́ль. Паводле Фасмера, 1, 557 (так і Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 220), з ням. Duell (< лац.) або прама з лац. duellum ’тс’. Дуэля́нт ’дуэлянт’ (БРС), відавочна, з рус. дуэля́нт ’тс’ (якое, паводле Шанскага, там жа, з ням. Duellant); дуэлі́ст ’тс’ (БРС) з рус. дуэли́ст ’тс’ (а гэта з франц. duelliste; гл. Шанскі, там жа).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)