дупло́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дупло́ ду́плы
дуплы́
Р. дупла́ ду́плаў
Д. дуплу́ ду́плам
В. дупло́ ду́плы
дуплы́
Т. дупло́м ду́пламі
М. дупле́ ду́плах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дупло́, -а́, мн. ду́плы і (з ліч. 2, 3, 4) дуплы́, ду́плаў, н.

1. Пустата ў ствале дрэва на месцы выгніўшай драўніны.

Вавёрка жыве ў дупле.

2. Адтуліна, дзірка ў зубе (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дупло́ дупло́, -ла́ ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дупло́ ср. дупло́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дупло́, ‑а, н.

1. Пустата ў ствале дрэва на месцы выгніўшай драўніны. Засунуць руку ў дупло. □ Птушаняты спяць пад крыллем, матчыным І вавёркі ў дуплах моцна спяць. Панчанка.

2. Адтуліна, дзірка ў зубе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дупло́ ’дупло’ (БРС). Вядома таксама шырока і форма дуплё; сустракаецца і ду́пель ’дупло’ (Шат.). Рус. дупло́ (дыял. дуплё), укр. дупло́, польск. dziupło, dupło, балг. ду́пло, серб.-харв. ду́пло і г. д. Лічыцца ўтварэннем з суф. ‑l‑ (*dup(ь)lo, *dup(ъ)lo) ад прасл. *dupa (вядомае ў розных значэннях ’яма’, ’дзюрка’, ’нара’, ’дупло’, ’podex’ і г. д.). Гл. Фасмер, 1, 554; Бернекер, 1, 237–238; Брукнер, 104.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дупе́льца, ‑а, н.

Памянш. да дупло; невялікае дупло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

борць, -і, мн. -і, -ей, ж. (уст.).

Вулей у выглядзе выдзеўбанай калоды або дупло ў дрэве, дзе жывуць пчолы.

|| прым. бо́рцевы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Дуплё ’дупло’. Гл. дупло́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ша́шаль, ‑я, м.

Насякомае атрада жукоў, лічынкі якога псуюць скуры, футра, точаць дрэва і пад. Зімою дзяцел у ствале елкі выдзёўб неглыбокае дупло: выбіваў лічынак шашаля. Бяспалы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)