Дуле́бы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Дуле́бы
Р. Дуле́баў
Д. Дуле́бам
В. Дуле́бы
Т. Дуле́бамі
М. Дуле́бах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дуле́бы, -баў ист. дуле́бы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуле́бы мн., ист. дуле́бы, -баў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуле́бы, ‑аў; адз. дулеб, ‑а, м.

Старажытнае ўсходнеславянскае племя, якое жыло ў вярхоўях Заходняга Буга і Прыпяці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дуле́б

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дуле́б дуле́бы
Р. дуле́ба дуле́баў
Д. дуле́бу дуле́бам
В. дуле́ба дуле́баў
Т. дуле́бам дуле́бамі
М. дуле́бе дуле́бах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

раззвані́ць, ‑званю, ‑звоніш, ‑звоніць; зак., што, аб чым, пра што, з дадан. сказам.

Разм. Расказаць усюды, усім (якія‑н. звесткі, чуткі і пад.). Раззваніць навіну. □ — Пісьмо трапіла Пранасу Парэчкусу, і ён раззваніў пра гэта бацькам і на ўсё сяло. Броўка. [Стараста] не можа стрымацца, каб не раззваніць аб здольнасцях Дулебы і старанна падрыхтоўвае грунт для славы новага пісара, як незвычайнага мастака чытаць «апостала». Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)