Ду́біца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ду́біца
Р. Ду́біцы
Д. Ду́біцы
В. Ду́біцу
Т. Ду́біцай
Ду́біцаю
М. Ду́біцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дубі́ца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дубі́ца дубі́цы
Р. дубі́цы дубі́ц
Д. дубі́цы дубі́цам
В. дубі́цу дубі́цы
Т. дубі́цай
дубі́цаю		 дубі́цамі
М. дубі́цы дубі́цах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Дубі́ца ’човен, выдаўбаны ў выглядзе карыта’ (Касп., Сл. паўн.-зах.). Параўн. рус. дыял. дуби́ца ’тс’. Паводле Трубачова (Эт. сл., 5, 91), да прасл. *dǫbica (< *dǫbъ ’дуб’), якое азначае розныя рэаліі (агляд матэрыялу ў Трубачова, там жа, але без бел. лексемы).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)