Дубро́ўкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Дубро́ўкі
Р. Дубро́вак
Дубро́ўкаў
Д. Дубро́ўкам
В. Дубро́ўкі
Т. Дубро́ўкамі
М. Дубро́ўках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Дубро́ўка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Дубро́ўка
Р. Дубро́ўкі
Д. Дубро́ўцы
В. Дубро́ўку
Т. Дубро́ўкай
Дубро́ўкаю
М. Дубро́ўцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дубро́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. дубро́ўка
Р. дубро́ўкі
Д. дубро́ўцы
В. дубро́ўку
Т. дубро́ўкай
дубро́ўкаю
М. дубро́ўцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Туру́каць ‘грукаць’ (Арх. Федар.): Ту‑ру, ту‑ру, па дуброўкі, / Ды там едзіць пан вялікі (Куп. і пятр. песні), сюды ж ‘падаваць гукі (пра жаўну)’, туруру́каць ‘падаваць гукі, турчаць’ (ТС). Гукаперайманне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)