дра́хлы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
дра́хлы |
дра́хлая |
дра́хлае |
дра́хлыя |
| Р. |
дра́хлага |
дра́хлай
дра́хлае |
дра́хлага |
дра́хлых |
| Д. |
дра́хламу |
дра́хлай |
дра́хламу |
дра́хлым |
| В. |
дра́хлы (неадуш.)
дра́хлага (адуш.) |
дра́хлую |
дра́хлае |
дра́хлыя (неадуш.)
дра́хлых (адуш.) |
| Т. |
дра́хлым |
дра́хлай
дра́хлаю |
дра́хлым |
дра́хлымі |
| М. |
дра́хлым |
дра́хлай |
дра́хлым |
дра́хлых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
дра́хлы
1. (слабый, немощный) дря́хлый;
2. (о предметах) ве́тхий; дря́хлый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Дра́хлы ’драхлы’ (БРС). Рус. дря́хлый, рус.-ц.-слав. дрѧхлыи ’пануры, смутны, марудны, лянівы, стомлены і да т. п.’, дрѧсълыи ’пануры’, укр. дряглий ’стары, падгніўшы’, ст.-сл. дрѧхлъ ’смутны, лянівы’, дрѧселъ ’пануры, смутны’, балг. дре́хъл ’абадраны’, серб.-харв. дре̏сео ’смутны’, в.-луж. drjechły ’брудны’ і г. д. Прасл. *dręx(ъ)lъ(jь), *dręsьlъ(jь), *dręselъ(jь). Лічыцца звязаным з літ. drum̃sti ’муціць, перамешваць’; сляды апафаніі вакалізму бачаць у ст.-рус. дроухлъ (*drǫx‑ : *dręx‑). Агляд літ-ры гл. у Трубачова, Эт. сл., 5, 112–113. Сюды ж вытворныя тыпу драхле́ць, дра́хласць (БРС). Гл. яшчэ Фасмер, 1, 544 (спецыяльна аб рус. слове друхлый).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
спарахне́лы, -ая, -ае.
1. Які згніў, ператварыўся ў труху.
Спарахнелыя дошкі.
2. перан. Пра чалавека: састарэлы, драхлы.
|| наз. спарахне́ласць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дря́хлый (о человеке) дра́хлы, ляда́чы, ляда́шчы, стары́; (о предметах) трухля́вы, спарахне́лы.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дра́хласць ж.
1. дря́хлость;
2. ве́тхость, дря́хлость;
1, 2 см. дра́хлы
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
драхле́ць несов.
1. дряхле́ть;
2. ветша́ть, дряхле́ть;
1, 2 см. дра́хлы
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спарахне́лы, ‑ая, ‑ае.
1. Які згніў, ператварыўшыся ў труху. Пахла мохам, грыбамі, спарахнелым дрэвам. Лупсякоў.
2. перан. Састарэлы, драхлы (пра чалавека). [Стары Рыгор:] — Я вось ужо не золата і не серабро, а спарахнелы пень, ледзьве дыхам. Ваданосаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ве́тхий стары́; (дряхлый) разг. дра́хлы, ляда́шчы; (трухлявый) трухля́вы;
◊
Ве́тхий заве́т рел. Стары́ запаве́т;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Тра́хлы ‘трухлявы’ (Мат. Гом.). Мажліва, кантамінацыя тру́хлы і дра́хлы (гл.), параўн. рус.-ц.-слав. друхлый ‘прыгнечаны’, звязанае чаргаваннем з дряхлый ‘стары, трухлявы’ (Фасмер, 1, 544). Магчыма аддаленая сувязь з літ. trèšti ‘псавацца, гніць, трухлявець, рабіцца мяккім’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)