драбі́ць, драблю́, дро́біш, дро́біць; дро́блены; незак., што.
1. Разбіваць на дробныя часткі.
Д. камень.
2. перан. Раздзяляць, расчляняць.
Д. нагрузку.
|| зак. раздрабі́ць, -блю́, -ро́біш, -ро́біць; -ро́блены.
|| наз. драбле́нне, -я, н.
|| прым. драбі́льны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
драбі́ць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
драблю́ |
дро́бім
драбі́м |
| 2-я ас. |
дро́біш
драбі́ш |
дро́біце
драбіце́ |
| 3-я ас. |
дро́біць
драбі́ць |
дро́бяць
драбя́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
драбі́ў |
драбі́лі |
| ж. |
драбі́ла |
| н. |
драбі́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
драбі́ |
драбі́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
дро́бячы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
драбі́ць несов., прям., перен. дроби́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
драбі́ць, драблю, дробіш, дробіць; незак., што.
1. Разбіваць, дзяліць, крышыць на дробныя часткі. Драбіць камень. □ Звінела стальное зубіла Пад чорным цяжкім малатком, Замшэлую глыбу драбіла, І падаў кусок за куском. Гаўрусёў. // перан. Расчляняць, раз’ядноўваць на асобныя часткі. Драбіць сілы.
2. і без дап. Рабіць што‑н. (іграць, гаварыць і пад.) у залішне паскораным тэмпе. Адзін барабанчык.. шумеў званочкамі і драбіў пераборам — ну, як заўсёды, хвацка. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Драбі́ць ’драбіць’ (БРС, Сл. паўн.-зах.). Рус. дроби́ть, укр. дроби́ти, польск. drobić, чэш. drobiti, балг. дробя́, ст.-слав. дробити. Прасл. *drobiti ’драбіць і да т. п.’ Лічыцца роднасным з гоц. gadraban ’выдоўбваць, высякаць’. Фасмер, 1, 539; Бернекер 1, 226; Трубачоў, Эт. сл., 5, 119. Слаўскі, 1, 166 (услед за Махэкам) непераканаўча звязвае слав. слова з літ. trapùs ’ломкі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мажджэ́рыць, -ру, -рыш, -рыць; незак., што (разм.).
Драбіць, таўчы, раздрабляць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
брыза́нтны, -ая, -ае (спец.).
Разрыўны, здольны драбіць прадметы пры выбуху.
Б. снарад.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
издробля́ть несов. драбі́ць, крышы́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дроби́ть несов.
1. (размельчать) драбі́ць, драбні́ць; крышы́ць;
2. в др. знач. драбі́ць, драбні́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дро́блены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад драбіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)