дзіку́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзіку́нка дзіку́нкі
Р. дзіку́нкі дзіку́нак
Д. дзіку́нцы дзіку́нкам
В. дзіку́нку дзіку́нак
Т. дзіку́нкай
дзіку́нкаю		 дзіку́нкамі
М. дзіку́нцы дзіку́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзіку́нка ж. дика́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзіку́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да дзікун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзіку́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Чалавек з племені, якое знаходзіцца на ступені першабытнай культуры; нецывілізаваны чалавек.

2. Нелюдзімы, дзікаваты чалавек, які пазбягае людзей (разм.).

|| ж. дзіку́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. дзіку́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дика́рка дзіку́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)